Dit jaar is het eerste jaar dat onze beide kinderen niet meer in Sinterklaas geloven. Ergens wel relaxt, want het scheelt een hoop onrust en spanning bij de kids, maar ook wel een klein beetje jammer. Want hiermee is alweer een fase definitief afgesloten. Langzaam veranderen onze jongens in steeds grotere, wijzere en meer en meer zelfstandige individuen. Wat ook iets is om heel trots op te zijn, maar toch… Dat zelfstandige is trouwens alleen wanneer het ze uitkomt, ze vinden het nog steeds erg fijn als mama hun broodtrommels klaarmaakt voor school of een stevige dubbele knoop in hun veters legt voor het sporten, maar dat terzijde.
Maar wat nu zo grappig is, dit is het eerste jaar dat ze met volle aandacht naar de Sinterklaasintocht op tv hebben gekeken. Waar ze andere jaren vooral niet stil konden zitten en ondertussen met andere dingen bezig waren, bleef de focus nu het volle uur en kwartier op de tv gericht. Met aan het einde een enthousiast: “Mama, we mogen allemaal ons schoentje zetten vanavond!” (want dat zei Sinterklaas) met er achter aan een vertwijfeld “Mama, mogen we van jou vanavond onze schoen zetten…?”
En natuurlijk mag dat! Maar dan wel zoals het hoort, dus vlak voor bedtijd en inclusief het zingen van Sinterklaasliedjes. Na 2 liedjes vond ik het wel mooi geweest, maar de jongens knalden er nog 2 uit volle borst achteraan. Zelfs de voordeur werd nog even op een kier gezet “want dan horen de luisterpieten het zeker!”. Waarna vooral de jongste heel hard om zijn eigen uitspraak moest lachen, toen hij weer besefte dat hij het grote geheim van Sinterklaas al wist.
De jongste wilt ook even écht niet meer horen dat Sinterklaas niet bestaat: “wil je het er niet meer over hebben mama, we doen gewoon of het echt is.” En dan smelt ik ook wel even, mijn achtjarige grote jongen is dan ineens weer een beetje klein.
’s Avonds heb ik uiteraard de schoenen gevuld met pepernoten, een chocolademunt én een Sinterklaas-surprise-ei. De volgende ochtends waren ze helemaal blij met het kleine sleutelhangertje van Ozosnel wat in het ei zat. “Mogen we vanavond weer onze schoen zetten mama?” “Nee jongens, niet elke avond, anders krijgt Sinterklaas het véél te druk! Hij moet ook nog langs alle andere kinderen!”
