De moeder die niet alle ballen meer in de lucht kon houden

De moeder van de titel, dat ben ik. Tegenwoordig schijnt het heel normaal te zijn om als moeder een jongleur te zijn waar menig circusartiest jaloers op zou zijn. Een drukke baan, kinderen, huishouden, sociaal leven, paar keer per week sporten, clubje hier, clubje daar… En ja, dat was en had ik ook. En dat is me vrij lang aardig goed afgegaan! Alleen had ik niet meteen door dat mijn kaarsje langzaam maar zeker aan het opbranden was.

Ik ben gelukkig getrouwd met mijn man, met wie ik al sinds mijn 19e verkering heb. Terwijl ik dit schrijf besef ik me dat ik al de hélft van mijn leven samen ben met mijn man! Dus reken maar uit… 😉 Samen hebben we 2 kinderen, 2 jongens van inmiddels al 8 en 10 jaar oud. Mijn man heeft een baan waarbij hij de helft van de tijd van huis is, hij vaart namelijk op zee. Met een schema van 4 weken weg, 4 weken thuis. De 4 weken dat hij thuis was kon ik steeds wat ballen naar hem afserveren en zo op adem komen, om de 4 weken dat hij weg was weer alle ballen zelf in de lucht te houden.

Dit drukke leven heb ik heel lang vol weten te houden. Met dus af en toe een soort van adempauze tijdens de weken dat mijn man thuis was. Zo voelde het ook echt, een adempauze.

Even terug in de tijd… Ons eerste kind was te vroeg geboren en vaak ziek, nr. 2 was een huilbaby en dat eerste jaar stond ik elke ochtend met een zenuwachtig gevoel in mijn buik op. Maar ik dacht toen nog, alle moeders hebben het toch zwaar in het begin? Niet lullen maar poetsen! Maar het jongleren met mijn werk, de zorg voor het gezin thuis en dit allebei heel erg goed willen doen in combinatie met een man die 6 maanden per jaar van huis is (hem valt overigens niks te verwijten, dit is ook een keuze van ons samen geweest!) heeft mij uiteindelijk de kop gekost.

Een paar jaar geleden raakte ik namelijk burn-out. Ik sliep niet of nauwelijks meer, kon niet meer tegen prikkels, had hartkloppingen, paniekaanvallen, had constant een zenuwachtig gevoel en nog veel meer vage maar vooral vervelende klachten. Na wat rust en de nodige aanpassingen in mijn dagelijks leven dacht ik er na ongeveer 9 maanden weer bovenop te zijn en ging weer aan het werk, om niet lang daarna opniéuw een burn-out te krijgen. Waar ik uiteindelijk wéér bovenop kwam.

Het leek eindelijk allemaal weer goed te gaan, wat was ik blij! Ik had een nieuwe uitdagende en leuke baan met ontzettend fijne en lieve collega’s. Het tij leek eindelijk gekeerd, al voelde ik nog wel dat het draadje best dun was. En toen kreeg onze jongste zoon begin dit jaar te maken met een chronische ziekte, waardoor ik weer nachten achtereen wakker lag vanwege de zorgen óm hem en de zorg vóór hem. Met als gevolg dat ik voelde dat mijn eigen kaartenhuis wederom dreigde in te storten.

Ook was op dat moment naschoolse opvang naast de gewone schooltijden teveel voor onze zoon, te vermoeiend. Een hele dag school was al een opgave voor hem. Gelukkig hadden mijn man en ik toen vrij snel de beslissing genomen dat het genoeg was geweest en hebben we er voor gekozen dat ik stop met werken. Soms moet je keuzes maken, hoe moeilijk dat ook is. Op die manier kon ik er volledig zijn voor de kinderen en bleef ik zelf ook overeind. Behalve dat dit beter voor onze kinderen was, lukte het me namelijk gewoonweg niet meer om in mijn eentje alle ballen in de lucht te houden. En godzijdank hadden we de luxe om die keuze te kúnnen maken. Het was de hoogste tijd om na jarenlang ploeteren de balans in ons gezin terug te vinden. Om weer gezond en gelukkig te zijn. Om meer te kunnen genieten mét en ván elkaar.

En gelukkig hebben we die nu eindelijk gevonden. En daarvoor heb ik dus een flinke bal moeten laten vallen. Die ik stiekem ook wel eens mis, bijvoorbeeld een goed gesprek met collega’s, mijn hersenen laten kraken, me nuttig voelen, maar voor nu is het beter zo… Er is nu eindelijk écht rust en balans in ons gezin. Ik voel me weer gelukkig en dat is na zo’n lange tijd van aanmodderen en me mentaal (maar daardoor ook fysiek) niet gezond voelen echt zó fijn!

Omdat alléén maar thuis zitten ook zeker niks voor mij is, help ik nu heel veel op de school van de kinderen. Elke dag ben ik overblijfhulp en ik help kinderen die moeite hebben met leren lezen. Daar geniet ik enorm van! Én het is fijn om je nuttig te kunnen maken naast de natuurlijk al o zo nuttige taak van het moederschap.

Vriendjes zijn uit school altijd welkom hier en ik hoef me niet in allerlei bochten te wringen voor bijvoorbeeld dokters- en ziekenhuisbezoekjes, het halen en brengen naar sportclubjes etc. Ik slaap weer heerlijk, mijn energie is terug, mijn man kan onbezorgd gaan varen wetende dat het thuis goed loopt, de kinderen zijn blij en voorlopig is dit voor mij ook de juiste balans.

En omdat ik schrijven altijd al erg leuk heb gevonden (en wellicht mijn computer stiekem toch nog een klein beetje mis?) ben ik deze blog gestart. Ik zal hier gaan schrijven over van alles wat er in me op komt, waar ik me over verwonder, waar ik blij van word, waar ik wel eens van wakker lig en wat me gewoon een leuk onderwerp lijkt om over te schrijven. Lezen jullie gezellig mee?