Kinderen… Het is (voor velen) het mooiste wat je kunt overkomen in je leven, maar tegelijkertijd ook het moeilijkste… De hoeveelheid liefde die je voor je kinderen kunt voelen is niet in woorden te beschrijven, maar de hoeveelheid frustraties en onzekerheden die je er gratis bij krijgt zijn zeker zo lastig te bewoorden! Een veelgebruikte zin is dan ook: “Je krijgt er zoveel voor terug.” En dit kan dus zowel serieus als sarcastisch bedoeld worden…
Allereerst de babytijd. Er is toch niks schattiger dan een klein baby’tje met van die mini luierbilletjes, opgetrokken beentjes en die kleine teentje en vingertjes. En dan die geur! Ik weet nog wel dat ik altijd in de nekjes van mijn jongens die heerlijke babygeur aan het opsnuiven was. Maar ow wat waren de nachten vaak hels! Bij de eerste viel het gelukkig nog mee, maar de tweede kon vanwege zijn hoeveelheid gehuil onder de noemer ‘huilbaby’ geschaard worden… Dag én nacht… En dan onze oudste die het heel moeilijk vond dat ik zoveel met zijn broertje bezig was, dat waren best pittige tijden. Maar tegelijkertijd kijk ik er ook met zoveel liefde op terug. De momenten dat ze gezellig samen in bad gingen, ze elkaar een kusje of knuffel gaven, ’s ochtends lekker even met zijn allen kroelen in het grote bed. Ik had het allemaal voor geen goud willen missen en zou het zo overdoen, zelfs mét een huilbaby… Want je krijgt er écht veel voor terug!
En dan de peutertijd, dan worden ze echt kleine mensjes met een eigen willetje. Van de ene kant heel leuk en ook mooi om te zien hoe enorm veel ze leren in korte tijd. Maar tegelijkertijd óók de soms zo frustrerende ‘twee is nee fase’, met hevige driftbuien, borden eten van tafel gooien en (ook leuk) onze jongste liep ook vaak gewoon weg. Ik heb wel eens meegemaakt dat ik hem in de supermarkt heel even uit het oog was verloren en meneer stond gewoon al buiten…
En daarna begint het échte opvoeden pas. Tijdens de dreumes en peutertijd natuurlijk ook al wel, maar als ze eenmaal naar school gaan en je steeds beter met ze kan communiceren en ze dingen uit kan leggen, wordt het toch even anders. Ben je op het ene moment nog een ‘stomme mama’, dezelfde avond voor het slapengaan moet je tóch nog even komen knuffelen, omdat ze anders niet kunnen slapen. En hoewel je je stellig voorgenomen hebt om áltijd consequent te zijn in de opvoeding, is dat soms zo moeilijk om vol te houden! En als je dan dus een keer voor de bijl bent gegaan en je niet aan de ‘nee is nee’ hebt gehouden zit je met de gebakken peren. Maar je krijgt er zoveel voor terug…, in ieder geval hele stapels knutselwerken die ze op school produceren. Om een tijdje te bewaren en op een gegeven moment per ongeluk in de papiercontainer te laten verdwijnen…
Gisteravond vierden wij pakjesavond, een beetje laat, maar dat was omdat mijn (zee)man pas afgelopen dinsdag weer thuis was gekomen na 4 weken varen. We hadden dit jaar voor het eerst lootjes getrokken. De jongste reageerde echt euforisch blij met zijn surprise die ik voor hem had gemaakt, een Pikachu met een bakje nepfrietjes van de Mc Donalds. Mooi om te zien zo’n reactie… Onze oudste van 10 had mij getrokken en was zelf cadeautjes gaan kopen die hij in een grabbelton, beplakt met rode hartjes, had gestopt. Bij het derde cadeautje pieste ik bijna in mijn broek van het lachen… Het was namelijk een hele mooie kaars, maar niet zomaar een kaars, nee een grafkaars! Sja…, je krijgt er zoveel voor terug… 😉 Natuurlijk wist hij helemaal niet dat dit een grafkaars was, hij vond het gewoon een mooie kaars. Gelukkig kon hij er zelf ook om lachen. Er zat ook een mooi gedicht bij zijn surprise, met lieve zinnen als “jij bent de liefste moeder, maar je bent geen schapenhoeder” en “jij speelt thuis een grote rol, misschien krijg je wel een hyacintenbol” en “we vieren dit een beetje laat, maar in huis pleeg je vaak een goede daad”. Superschattig allemaal, en oh zo trots dat hij was met wat hij allemaal voor me gemaakt en gekocht had. Dan word je als moeder toch vanzelf blij en heel gelukkig! Zelfs met een grafkaars…
