Ode aan mijn vriendinnen

Je kunt er mee lachen tot je buikpijn hebt, je kunt er mee huilen als je verdriet hebt, je kunt er je gênantste verhalen aan kwijt, je kunt er mee feesten en gek doen en ze zijn gewoon zo nodig af en toe. Vriendinnen… Afgelopen weekend besefte ik weer eens dat ik zo ongelofelijk blij ben met mijn vriendinnen. We hadden sinds (te) lange tijd een avondje gepland met een paar vriendinnen om gezellig bij te kletsen met een hapje en een drankje bij iemand thuis. En daar heb ik zo van genoten! Zónder enig gevoel van overprikkeling, waar ik helaas nog steeds af en toe last van heb sinds mijn burn-out, zeker als ik met een grote groep mensen bij elkaar ‘sociaal moet doen’. Een klein ‘overblijfseltje van’ zullen we maar zeggen… Maar deze keer had ik dus nérgens last van en voelde me top en gewoon ook heel blij! Wat weer voelt als de zoveelste overwinning op mezelf!

Ik heb het geluk met een grote groep fijne vriendinnen. Van origine zijn we een carnavalsclub, nog steeds ook, maar we zijn véél meer dan dat. Met 12 meiden, inmiddels allemaal moeder, vormen we een club dat vaak lief en leed met elkaar deelt. Nu is dat wel ietsje minder geworden dan sinds de tijd dat we nog volop in de onbezorgde stappen-feesten-losgaan-lang-leve-de-lol-fase zaten én ons nog niet voortgeplant hadden, maar toch zijn we elkaar gelukkig nooit uit het oog verloren en proberen we er voor elkaar te zijn wanneer nodig. En natuurlijk kun je niet 12 béste vriendinnen hebben.. Een stuk of 3 spreek of zie ik regelmatig en de rest een heel stuk minder, maar dat kan ook niet anders en dat is ook helemaal niet erg. Want ondanks dat we elkaar niet allemaal even vaak zien zijn ze me wel stuk voor stuk heel erg dierbaar. Vroeger gingen we élk weekend samen stappen en in de lampen hangen, deelden we Breezers, liefdesverdriet en lipgloss en deden we 9 van de 10 keer het licht uit in onze stamkroeg, om daarna nog een vette hap te halen en slingerend weer gezamenlijk naar huis te fietsen. Nu zijn er vaak andere prioriteiten die ook wel ‘gezin’ heten. Maar ondanks dat is het altijd zó fijn als we weer eens bij elkaar zijn en voelt het enorm vertrouwd, waarschijnlijk ook omdat we elkaar al 22 en sommigen zelfs al 32 jaar kennen. En na zoveel jaar ken je inmiddels wel de nukken en grillen van elkaar, zo lang je die maar accepteert (naast al het leuke!) komt het altijd goed!

In februari volgend jaar hebben we ons jaarlijkse weekendje weg gepland staan. Daar heb ik enorm veel zin in! Helaas heb ik dit weekendje een paar jaar moeten overslaan, omdat ik dus ‘niet zo lekker in mijn vel’ zat. Dus nu verheug ik me er des te meer op! Of we weer ouderwets in de lampen kunnen hangen vraag ik me af, gezien de coronatoestanden. Maar we maken sowieso ons eigen feestje, waar we dan ook zijn.

Dus meiden, mochten jullie dit lezen… Ik hou van jullie en ben zo blij met onze vriendschap! Dit geldt trouwens ook voor mijn studievriendinnen, die ik helaas nóg minder vaak zie, omdat we over werkelijk heel Nederland en België verspreid wonen. Maar ook van dié vriendinnen kennen een aantal mij zo enorm goed! Met een paar goede gesprekken afgelopen zomer hebben twee studievriendinnen me heel erg geholpen een aantal dingen op een rijtje te zetten en me laten inzien dat ik ‘het goed doe’. Soms kun je geen betere therapeut hebben dan een goede vriendin!