Als je mensen voor het eerst ontmoet, is dit bijna standaard een van de eerste vragen die ze je stellen. “Wat doe je voor werk?” Ondanks dat het antwoord eigenlijk vrij simpel is, vind ik het beantwoorden van deze vraag nog steeds wel eens lastig. Zoals je in mijn vorige blogpost hebt kunnen lezen ben ik een aantal maanden geleden gestopt met werken, terwijl ik een hele leuke en goede baan had als projectleider. Toch ben ik hiermee gestopt om er voor de kinderen te kunnen zijn en mezelf niet nóg eens voorbij te lopen.
Blijkbaar is het de standaard dat beide ouders in het gezin werken. De traditionele rolverdeling is een soort van taboe geworden. Je moet wel een héle goede reden hebben om niet te werken lijkt het soms wel. En ik vind zeker dat ik die ook heb, maar daar gaat het helemaal niet om. Want wáárom zou je je überhaupt moeten verantwoorden tegenover de rest van de wereld voor het feit dat jouw gezin een zogeheten eenverdiener heeft? Elk gezin heeft zijn eigen balans en zo lang deze balans de juiste is voor jouw gezin is het goed toch?
Naast overblijfvrijwilliger ben ik nu ook leeshulp op school. Vorige week ontmoette ik daar een nieuwe moeder die ook kwam helpen. Na het voorstellen vertelde ze uit zichzelf meteen een uitgebreid verhaal waarom ze zoveel tijd had om op school te kunnen helpen. Allerlei ziektes en nog meer toestanden kwamen op de proppen, waardoor ze niet kon werken en ze dus wel tijd over had om te helpen op school. Natuurlijk dacht ik: “Wat vervelend allemaal voor je,” maar ook: “Waarom meteen deze uitleg?” en vooral “Wat tof dat je hier bent om te helpen!”. Blijkbaar had óók zij het gevoel dat ze zich moest verantwoorden waarom ze op school aanwezig kon zijn op doodgewone doordeweekse ochtenden.
Hoe komt het toch dat keuze voor het gezin een minder geaccepteerde keuze is dan de keuze voor een carrière? En natuurlijk kan het combineren van gezin én carrière vaak ook wél, het hoeft zeker niet (en gelukkig maar) altijd een keuze te zijn. Maar soms dus wel… Soms lukt het gewoonweg niet (meer) om al die ballen in de lucht te houden, zonder dat óf je werk óf je gezondheid óf zelfs allebei er de dupe van wordt. En als dat het geval dreigt te worden, wat bij ons zo was, staat bij mij het welzijn van ons gezin vér boven het hebben van die flitsende carrière of het ons kunnen veroorloven van nog meer luxe. En ook al heb je een héle andere reden dat maar 1 persoon (betaald) werkt in je gezin, prima toch? Dat gaat toch eigenlijk niemand ene r#&*t aan?
En toch betrap ik er mezelf dus ook vaak op dat ik de vraag ‘wat doe je voor werk?’ beantwoord met een toelichting erbij. Sterker nog, ook in deze blogpost heb ik er weer wat regels aan gewijd. Dus vanaf nu: “Ik heb momenteel geen betaalde baan en ben er volledig voor mijn gezin. En ik doe veel vrijwilligerswerk, o.a. op school. Zo!”
